12 కోట్ల డీల్

[Indraneel]

వాడు మెల్లగా తన చేతిని పూకు మీద పెట్టి చీర మీదే రుద్దుతున్నాడు. వాడికి అనుభవం లేదని ఆమెకు అర్ధమైనట్టు ఉంది…తన చీరను పెట్టీకోట్ తో సహా పైకి లాక్కుంది. ఇప్పుడు వాడు డైరక్ట్ గా శ్వేత యొక్క ఆడతనాన్ని తడుముతున్నాడు కసిగా. శ్వేత వాడి రాడ్ ను చేతిలోకి తీసుకుని చాలా స్లోగా ఆడిస్తుంది. తన రెండు కాళ్ళూ దూరంగా జరిపి బరువుగా శ్వాస పీలుస్తూ వాడి రాడ్ ని పూకు రెమ్మల మీద ఆనించుకుంది. వాడు మెలికలు తిరిగిపోతూ సళ్ళు పిసికేస్తున్నాడు.

బస్ ఊరు దాటిపోయింది. ఆ కాస్త వెలుతురు కూడా పోయింది. మరలా కటిక చీకటి. ఏమీ కనిపించడం లేదు.
ఒక్కసారిగా శ్వేత “నో…నో…విజయ్. ప్లీజ్…విజయ్. ప్లీజ్…వద్దు…వద్దు…ఆహ్…విజయ్ య్ య్ య్ య్…” అంటూ తియ్యగా మూలిగింది. ఏం జరిగిందో నాకు అర్ధం కాలేదు. మరోసారి శ్వేత ఫోన్ డిస్ప్లే ఆన్ చెయ్యడం తప్పు అనిపించింది.
కాసేపు నిశ్శబ్దం…ఊపిరి బరువుగా వదులుతున్న శబ్దాలు తప్ప.
ఏం జరుగుతుంది…?
నాకు పిచ్చెక్కి పోతుంది…ఏమైనా బావుంది….చాలా త్రిల్లింగ్ గా ఉంది. తను కూడా హాయిగా ఎంజాయ్ చేస్తుంది.
ఇద్దరూ బరువుగా ఊపిరి తీసుకుంటున్నారు. శ్వేత చిన్నగా మూలుగుతుంది. బస్ ఇంజన్ సౌండ్ లో ఆ మూలుగులు ఎవరికీ వినిపించవు.
నాతో పాటు మరో ఇద్దరు ముగ్గురు మగవాళ్ళు వాళ్ళను గమనిస్తున్నారు. ఉన్న ముగ్గురు ఆడవాళ్ళు ముందు కూర్చుని ఉన్నారు.
శ్వేత మీద పైకీ కిందికీ ఊగుతున్న వాడి ఆకారం క్లియర్ గా కనిపిస్తుంది. ఆమె సుఖంతో మూలుగుతుంది.
పది నిమిషాల తర్వాత వాడు ఊగడం ఆపి శ్వేత మీద పడుకున్నాడు.
మరో అయిదు నిమిషాల తర్వాత శ్వేత మీద నుండి లేచి పక్కన కూర్చున్నాడు వాడు.
డ్రెస్ లు సరి చేసుకుని ఇద్దరూ వాటేసుకుని కూర్చున్నారు.
వాడి బ్యాగ్ తీసుకుని ఒళ్ళో పెట్టుకుని శ్వేతని ఫోన్ నెంబర్ అడిగాడు. ఇవ్వనని చెప్పింది. వాడు చదువుతున్న ఊరు మా హైదరాబాద్ పక్కనే. వాడు చాలాసేపు బ్రతిమలాడితే చివరి రెండు నంబర్లు అటూ ఇటూ మార్చి ఇచ్చింది. అది చూసి నాకు నవ్వు వచ్చింది.
శ్వేత దుప్పటి ఒకటి చుట్టచుట్టి ఒళ్ళో పెట్టుకుని కూర్చుని ఉంది.
విజయ్ దిగవలసిన స్టేషన్ రానే వచ్చింది. బస్ లో లైట్స్ వెలిగాయి. బస్ ఆగగానే డ్రైవర్ కేబిన్ డోర్ తీసుకుని, వేరే వాళ్ళతో పాటు విజయ్ కూడా దిగమని చెప్పడానికి వచ్చి శ్వేత పక్కన కూర్చుని ఉండడం, శ్వేత నలిగి ఉండడం చూసి ఆశ్చర్యంతో నోరు వెళ్ళబెట్టాడు. బలవంతం మీద విజయ్ ని దిగమని చెప్పి శ్వేత వంక చూసుకుంటూ కేబిన్ లోకి వెళ్లిపోయాడు. శ్వేతకి మరోసారి థాంక్స్ చెప్పి విజయ్ దిగిపోయాడు. శ్వేత చిరునవ్వుతో వాడికి వీడ్కోలు చెప్పింది.
వాడు దిగి వెళ్ళిపోగానే శ్వేత నా వంక చూసి బలహీనంగా నవ్వింది. నేను కూడా నవ్వి వెళ్లి శ్వేత పక్కన కూర్చున్నా.
“వాడికి నీ మొబైల్ నెంబర్ ఇచ్చావు కదూ.” అని అడిగాను.
“చివరి రెండు నెంబర్లు మార్చి ఇచ్చా….ఏమైనా వాడిని మరలా కలవాలని కోరుకోవడం లేదు.” చెప్పింది.
విజయ్ గురించి పట్టించుకోనని శ్వేత చెబుతుంటే నాకు హాయిగా ఉందో, బాధగా ఉందో అర్ధం కాలేదు.
“ఏం జరిగింది? చీకట్లో ఏమీ కనిపించలేదు.” శ్వేత ను బాగా దగ్గరకు తీసుకుని అడిగాను.
“ఐ యాం సారీ..” నా భుజం మీద తలపెట్టి గొంతు తగ్గించి చెప్పింది.
“అంటే చేసుకున్నారా?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాను.
“నో..నో. వాడు తన రెండు వేళ్ళతో నాలో తిప్పుతుంటే…నేను తనకు చేత్తో చేశా. చివర్లో నా చేతిని విదిలించుకుని నా మీద ఎక్కి లంగా మీదే అక్కడ ఆనించి ఊగాడు. ”
“అంటే….అర్ధం కాలేదు.”
“చీర పైకెత్తి వాడి రాడ్ ని లంగా మీద నుంచే దాని మీద పెట్టి ఆ పని చేస్తున్నట్టే స్పీడ్ గా నాలుగు ఊపులు ఊగి లంగా మీదే కార్చేసాడు.”
తను అబద్ధం చెప్పిందని నాకు తెలుసు. ఎందుకంటే తను చీరతో సహా లంగాని కూడా పైకి లాక్కోవడం నేను క్లియర్ గా చూసా. ఇప్పుడేమో లంగా మీదే కార్చాడని చెబుతుంది.
అబద్ధం ఎందుకు చెప్పిందో అర్ధం కాక “అంతేనా … లోపల పెట్టలేదా?” ఉసూరుమని నిట్టూరుస్తూ అడిగి నమ్మినట్టు నటించాను.
“ఛీ…బస్ లో ఇదే ఎక్కువ. అందుకని నేనే పెట్టనివ్వలేదు.” తలవంచుకుని చెప్పింది.
నాకు ఎన్నో ప్రశ్నలు అడుగుదామని అనిపిస్తున్నా ఇప్పుడు టైం కాదని వాయిదా వేసాను.
శ్వేత చాలా ఇబ్బందిగా ఫీల్ అవుతుంది.
పది నిమిషాల తరవాత డ్రైవర్ దగ్గరకు వెళ్లి బస్ ను ఆపించి యూరినల్స్ కి వెళ్లి, డ్రైవర్ దగ్గర ఉన్న నీళ్ళు తీసుకుని మొఖం కడుక్కుని ఫ్రెష్ గా వచ్చింది. వస్తూ వస్తూ డ్రైవర్ ని లైట్ వేయమని చెప్పింది. వచ్చి శుభ్రంగా టవల్ తో తడి తుడుచుకుని టాయిలెట్ సామాను తీసి నీట్ గా రెడీ అయింది.
చీరతో సహా డ్రెస్ మార్చుకుని బొడ్డు పైకి చీర కట్టి చక్కగా నీట్ గా మా చుట్టాలు కోరుకున్నట్టుగా ఉంది.
ప్రస్తుతానికి మధ్యాహ్నం నుండి జరిగిన వాటి గురించి మాట్లాడుకోవద్దని డిసైడ్ అయ్యాం.
జరగబోయే రిజిస్ట్రేషన్ గురించి…రాబోయే డబ్బు గురించి మాత్రమే మాట్లాడాలి అనుకున్నాం.
“బస్ స్టాండ్ లోనే అరుణ్ మనకోసం ఎదురు చూస్తూ ఉంటాడు.” అని చెప్పాను.
ఫైనల్ గా మేం గమ్యం చేరుకున్నాం.
మేము బస్సు దిగేసరికి అరుణ్ డొక్కు మారుతీ కారులో రెడీగా ఉన్నాడు.
ఇద్దరం ఎక్కి వెనక సీట్లో కూర్చున్నాం. షుమారు ఒక అరగంట జర్నీ తరవాత ఆ ఊరు వెళ్లాం. అభివృద్ధికి నోచుకోని చాలా చిన్న ఊరు… కాకపొతే ఇప్పుడు ఆ ఊరి పక్కనే ఇండస్ట్రియల్ సిటీ ఒకటి డెవలప్ చేస్తున్నారు. అదే ఆ ఊరి పాలిటి పెద్ద వరం అయ్యింది. నేను ఎప్పుడూ అక్కడ పెరగలేదు. అది మా నాన్నగారి ఊరు. ఆ రోజుల్లో మా ఫాదర్ ముందు చూపుతో ఒకే ముక్కగా ఉన్న 50 ఎకరాల పొలం కొన్నాడు. భూమి ధరలు పెరిగేసరికి మా దాయాదుల అందరి కళ్ళు దానిమీద పడ్డాయి. చివరికి న్యాయబద్ధంగా నాకే దక్కింది.
“ఎన్నాళ్ళు ఉండవలసి వస్తుంది అరుణ్?” శ్వేత అడిగింది. అరుణ్ తో ఆమెకు చాలా చనువుంది. అందుకే క్లోజ్ గా మూవ్ అవుతుంది.
“మాక్జిమం రెండు వారాలు…ఈ లోపు పనులన్నీ పూర్తి అవుతాయనే అనుకుంటున్నా శ్వేతా.” చెప్పాడు అరుణ్.
“ప్లీజ్…మరలా ఇక్కడికి వచ్చే అవసరం రాకుండా చూడు అరుణ్. కావాలంటే ఇంకో నాలుగు రోజులు ఉంటాం.”
“రాణి ఆంటీ, ఇంకా కొంతమంది రైతులతోనే సమస్య అంతా…వాళ్ళను శాటిస్ ఫై చేయ గలిగితే చాలావరకు పని అయిపోయినట్టే. మీ పొలం కొంటున్నది ఇక్కడ బాగా పలుకుబడి ఉన్న ప్రకాష్ గారు కాబట్టి అంత కష్టం కాకపోవచ్చు.”
“ఆనంద్! మళ్ళీ చెబుతున్నా…మరలా మనం ఇక్కడకు వచ్చే పనిలేకుండా చెయ్యి.” అని నాతో కూడా చెప్పింది.

నేను సరే అని తల ఊపా.

మా ఇంటికి చేరుకున్నాం. అక్కడ మా వాళ్ళు ఎవరూ లేరు. అందరూ ఉద్యోగ, వ్యాపారాల నిమిత్తం ఎక్కడెక్కడో సెటిల్ అయి పోయారు. ఒకరిద్దరు ఉన్నా వాళ్ళతో నా సంబంధాలు అంతంత మాత్రమే. నాకు ఇప్పుడు అక్కడ ఉన్న ఏకైక ఆత్మీయురాలు…మా మేనత్త మీరా. భర్త పోయాడు…పిల్లలు ఎక్కడో సెటిల్ అయిపోయారు. పెద్ద వయసు. ఒక్కటే ఉంటుంది…మా ఇంట్లోనే.

అంత రాత్రివేళ కూడా ఆమె మమ్మల్ని సాదరంగా ఆహ్వానించింది. “అంత దూరం జర్నీ చేసి అలసి పోయి ఉంటారు…రేపు మాట్లాడుకుందాం” అని మాకు ఒక రూమ్ చూపించింది.
“ఓకే. రేపు కోర్ట్ లో రెండు కేసులు ఉన్నాయి. నేను కోర్ట్ టైం అయిపోయాక సాయంత్రం వస్తాను. మా ఆఫీస్ కి వెళ్దాం. ప్రకాష్ గారు కూడా వస్తారు.” అని చెప్పి అరుణ్ వెళ్ళిపోయాడు.

మేము ఒళ్ళు తెలియకుండా నిద్రపోయాం.

తెల్లవారి మీరా అత్త కాఫీ ఇవ్వడానికి లేపేవరకు మాకు వంటిమీద స్పృహ లేదు.

మేము లేచి కాఫీ తాగి బ్రష్ చేసుకుని వచ్చేసరికి అత్త బ్రేక్ ఫాస్ట్ రెడీ చేసింది.

కుశల ప్రశ్నలతో టైం సరదాగా గడిచింది.

మా బ్రేక్ ఫాస్ట్ అయ్యాక అత్త లేచి “నేను గుడికి వెళ్తున్నాను…మధ్యాహ్నం లంచ్ టైంకి వచ్చేస్తా…ఈ లోపు మీరు ఇంకొంచెం రెస్ట్ తీసుకోండి.” అని వెళ్ళింది.

వెళ్తూ “మీకు ఏమైనా కావాలా?” అని అడిగింది.
“మేము వచ్చిన పని సక్రమంగా జరగాలని ఆ దేవుడికి చెప్పు” అన్నా సరదాగా.

ఆమె వెళ్ళిపోయాక మేం స్నానం చేసి ఫ్రెష్ అయ్యాం. శ్వేత తలకు టవల్ చుట్టుకుని మంచం అంచున కూర్చుంది. ఆమె వంటిమీద బ్లౌజ్, అక్కడక్కడా తడిగా ఉన్న పెట్టీకోట్ మాత్రమె ఉన్నాయి. కారణం తెలియదు కాని…ఆమె మొహం ఎప్పటి కంటే ఏదో కళతో వెలిగిపోతుంది. సాయంత్రం అరుణ్ వచ్చేవరకు చెయ్యడానికి ఏమీ లేదు.

మరలా మాకు ఏకాంతం దొరికేసరికి రాత్రి జరిగిన విషయాలు గుర్తుచేసుకున్నాం.
“ఆర్ యు ఓకే?” నన్ను చూసి అడిగింది శ్వేత. ఆమె రాత్రి జరిగిన దాని గురించే అడిగిందని అర్ధమయ్యి “ఎస్” అని బదులిచ్చా.
“నా మీద కోపం ఏం రాలేదుగా?” శ్వేత మరల అడిగింది.
“శ్వేతా! నాకు ఎప్పుడూ నీ మీద కోపం రాదు. ఐ యాం టోటల్లీ ఫైన్.” నవ్వుతూ చెప్పా.

కొద్దిసేపు నిశ్శబ్దం.
“నీకు నచ్చిందా?” మనఃస్పూర్తిగా అడిగా.

నాకు తెలుసు అది పిచ్చి ప్రశ్న అని. కాని శ్వేత నోటిలో నుంచి వినాలనే కుతూహలంతో అడిగా.
“ఎస్…” గొంతు తగ్గించి మెల్లగా చెప్పింది. సిగ్గుతో మొహమంతా ఎర్రబడింది.
“కాని విజయ్ నిన్ను ముద్దు పెడుతూనే, నీ మీద ఎక్కి ఊగుతుంటే…నాకైతే పిచ్చ త్రిల్ గా అనిపించింది.” నా మనసులోని మాట చెప్పా.
“కాని ఆనంద్…వాడు పై పనులతో సరిపెడతాడు అనుకున్నా కాని…. అంత డేర్ గా బస్ లోనే ఆ పని చేస్తాడని మాత్రం నేను ఊహించలేదు.” చెప్పింది ఆశ్చర్యం నిండిన ఫేస్ తో.
“అంటే వాడు చేసాడా?” నమ్మలేనట్టు అడిగా.
“సారీ ఆనంద్…అప్పుడు చెప్పలేకపోయా.” అని తల వంచుకుంది.
“నేను కోరుకుంది జరిగితే సారీ ఎందుకు…జరక్కపోతే చెప్పాలి గాని.” అని ముద్దుపెట్టా.

శ్వేత తో కాసేపు ఆ విధంగా ఫ్రీ గా మాట్లాడేసరికి తాను తప్పు చేశానేమోననే అపరాధ భావం నుండి బయటపడింది.

ఆ రాత్రి జరిగిన వాటి గురించి చాలా విషయాలు నిజాయితీగా చెప్పింది.
“నేను చాలా విషయాలు చెప్పా…ఇక చెప్ప వలసినది నువ్వే” అని ఆగి నా కళ్ళలోకి చూసి “కమాన్ ఆనంద్! నువ్వు చెప్పక పొతే నీ ఫీలింగ్ ఏమిటో నాకు ఎలా తెలుస్తుంది.” అని అడిగింది.

నేను ఒక్కసారిగా శ్వేతని కాళ్ళు పట్టుకుని మంచం మధ్యలోకి లాగి తనమీదకు ఎక్కేసరికి తను “ఆహ్…” అని అరచింది.
“ఎన్నిసార్లు చెప్పాలే …. నాకు ఇష్టమే…ఇష్టమే…ఇష్టమే.” కళ్ళలోకి చూస్తూ చెప్పా.
“పోనీ రాత్రి జరిగిన దానిలో నీకు నచ్చనివి ఏమైనా ఉన్నాయా?” కన్ఫర్మేషన్ కోసం అడిగింది.
“నచ్చనివి అంటూ ఏమీ లేవు. సర్ప్రైజెస్, త్రిల్స్ తప్ప. కాని ఉండాలి…అవి ఉంటేనే బావుంటుంది. అలాంటివే కావాలి. రియల్లీ ఐ వాంట్ ఇన్సిడెంట్స్ లైక్ దట్. ఐ రియల్లీ ఎక్జైటెడ్.”
“నా మీద కోపం ఏమీ లేదుగా.”
“లేదు శ్వేతా. చాలా ఆనందంగా ఉంది.”
“థాంక్ యు ఆనంద్. థాంక్ యు. నీ లాంటి భర్త దొరకడం నా అదృష్టం.”
“అయితే చెప్పు…ఆ విజయ్ గాడిని ముందు నువ్వే ముద్దు పెట్టావా?” అని అడిగా.

శ్వేత నావంక నవ్వుతూ చూసి “ఎస్…బస్సు లో లైట్లు ఆఫ్ చేయగానే నేను వాడి బుగ్గ మీద ముద్దు పెడదామని ముందుకు కదిలితే పొరపాటున బుగ్గ బదులు మా పెదాలు కలుసుకున్నాయి. అంతే…పది నిమిషాలదాకా వాడు వదిలిపెట్టలేదు.” అని సిగ్గుగా చెప్పింది.
“నిజానికి నాకు ఆ ఉద్దేశ్యం లేదు. కాని లైట్లు ఆరి పోగానే మేము ఏమిచేసినా ఎవ్వరికీ కనపడము అనే ఫీలింగ్ రాగానే నేను ఆగలేకపోయా. వాడు చాలా స్పీడ్ అనుకుంటా…నా బాడీ అంతా వాడి చేతులు తడుముతుంటే నన్ను నేను కంట్రోల్ చేసుకోలేకపోయా. ఒక వేళ నీకు కోపం వచ్చి ఉంటే నీ ఇష్టం వచ్చిన శిక్ష విధించు. నీకా హక్కు ఉంది.”

శ్వేత అంత నిజాయితీగా చెప్పిన తర్వాత నేను తనకు నా వైపు నుంచి ధైర్యం చెప్పి తీరాలి.
“లేదు శ్వేతా…ఆ టైంలో నాకు కోపం రాక పోగా…విపరీతంగా ఉద్రేకపడ్డా. హీట్ ఎక్కి పోయి నాది రుద్దుకున్నా…ఆవేశంగా.” అని చెప్పా.
“అవును … నేనూ చూశా.” లేచిన నా షార్ట్ వైపు మెరుస్తున్న కళ్ళతో చూస్తూ చెప్పింది.
“భార్య తప్పు చేస్తుంది అనిపిస్తే ఏ మొగుడికైనా కోపం వస్తుందే కాని కోరిక రాదు…హీటెక్కి పోడు…రాడ్ లేవదు. అవి అన్నీ నాలో నువ్వు గమనిస్తున్నంతసేపూ నువ్వు తప్పు చెయ్యలేదు అని అర్ధం. నన్ను ఏమీ అనుమానించనక్కర్లేదు. నేను నోటితో చెప్పనవసరం లేదు…జస్ట్ నన్ను చూడగానే నీకు అర్ధమైపోతుంది.”

వెంటనే లేచి నన్ను గట్టిగా ముద్దు పెట్టుకుని “ఐ లవ్ యు సో మచ్.” అంది.

వెంటనే నా షార్ట్ విప్పేసా. నాది రెడీగా ఉంది … శ్వేత కాళ్ళు పగలదీసి పట్టుకుని, ప్యాంటీ పక్కు లాగేసి, ఒక్కసారిగా ఆమెలోకి వెళ్ళిపోయా.
“ఆహ్హ్ హ్ హ్…” శ్వేత తియ్యగా మూలిగింది.
“విజయ్ నా మీద ఎక్కినప్పుడు చూసావా?” మత్తుగా చూస్తూ అడిగింది.
“ఊహు…అప్పుడు లైట్లు లేవుగా.”
“ఆనంద్…” అని చెప్పబోతూ ఆగింది.
“చెప్పు శ్వేతా.” గోముగా అడిగా.
“బస్ లో జరిగిన దానికి నాకు చాలా బాధగా ఉంది ఆనంద్.”
“నాకు ఇష్టమేగా. ఎందుకంత ఫీల్ అవుతావు?”
“ఏమో ఆనంద్…అదే నాకూ అర్ధం కావడం లేదు. చాలా గిల్టీగా అనిపించింది.”
“అయినా నాకు ఏమీ బాధలేదు శ్వేతా. నువ్వేమీ ఫీల్ కావద్దు.”
“అప్పుడు నీకు ఎలా ఉంది … నా మీద కోపం వచ్చిందా?”
శ్వేత పువ్వు లో నా రాడ్ ఎగిరెగిరి పడింది…ఆమె ప్రశ్నకు సమాధానంగా. ఒక్క సారిగా ఆమెలో నా స్ట్రోక్స్ స్పీడ్ పెరిగేసరికి ఆమెకు అర్ధమై జుట్టు పట్టుకుని నన్ను బలంగా అదుముకుని నా నుదుటి పై ముద్దులు పెట్టింది.
“హమ్మ్…ఆహ్..బేబీ…ఓహ్ హాహ్” అంటూ కార్చేసుకుంది. నాకు కూడా అప్పుడే కారిపోవడంతో ఇద్దరం నీరసంగా పడుకుండి పోయాం.

పది నిమిషాల తర్వాత శ్వేత నా వైపు తిరిగి “నేను నమ్మలేక పోతున్నా ఆనంద్. కాలేజీ రోజుల్లో ఎవరైనా నా వంక కొంటెగా చూస్తేనే వాడిని కొట్టేవాడివి. నీకు గుర్తుందా…ఒకసారి సీనియర్ ఒకడు నన్ను టచ్ చేయడానికి ట్రై చేస్తే వాడి ముక్కు, మూతి పగలగొట్టావ్.” అని ఆగి నా పెదాలపై తన చూపుడు వేలితో రాస్తూ “ఇప్పుడు ఎంత మారిపోయావ్ ఆనంద్!” అన్నది.

శ్వేత కళ్ళలోకి చూసి చిన్నగా నవ్వా.
“ఇప్పుడు నన్ను వేరేవాళ్ళు టీజ్ చేయడం, టచ్ చేయడం, ఇంకా అడ్వాన్స్ అయి పిసుక్కోవడం లాంటివి చేస్తుంటే నీకు ఇష్టమని తెలుసు. కాని ఆ ఇష్టం ఈ లెవెల్ కి వస్తుందని ఊహించలేదు.” శ్వేత ఒప్పుకుని “నాకు ముందే తెలిసి ఉంటే నేను చాలా ఎంజాయ్ చేసి ఉండేదాన్ని.” నా వంక చూసి కన్ను గీటుతూ చెప్పింది.
“నేను కూడా ఊహించలేదు శ్వేతా” హానెస్ట్ గా చెప్పా. “నీ మీద ప్రేమ నన్ను పిచ్చివాడిని చేస్తుంది. నీకు ఇంకా, ఇంకా ఎన్నో చేయాలని…మరెన్నో సుఖాలు రుచి చూపించాలని…మరే భర్తా చూసుకోలేనంత గొప్పగా నిన్ను చూసుకోవాలని ఎంతగానో అనిపిస్తుంది.”

ఒక్కసారిగా శ్వేత కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి. నా వైపు కృతజ్ఞతగా చూసి “థాంక్ యు ఆనంద్.” అని గద్గద స్వరంతో చెప్పింది.
“ఇంకా ఇది ఎంత దూరం వెళ్ళినా మన రిలేషన్ షిప్ కి మాత్రం ఎలాంటి ఇబ్బంది ఉండదు. ఏం జరిగినా నేను పట్టించుకోను.” గడ్డం పుచ్చుకుని శ్వేతను నా వైపు తిప్పుకుని చెప్పా.
“మన రిలేషన్ షిప్ దెబ్బతినే విధంగా కాని, నిన్ను బాధపెట్టే విధంగా కాని నేను కూడా ఎన్నటికీ చెయ్యను.”
“చూడు శ్వేతా…ఇది మనిద్దరం ఇష్టమై చేసుకుంటున్నాం. వేరేవాళ్ళ ఇష్టాఇష్టాలతో మనకు సంబంధం లేదు. సోషల్ లైఫ్ లో ఎలాంటి ఇబ్బంది కలగకుండా చూసుకోవలసిన బాధ్యత మనిద్దరి మీదా ఉంది. మన రిలేషన్ దెబ్బతినకుండా చూసుకోవాలి…ఈ కనీస జాగ్రత్తలు తీసుకుంటే చాలు.”
“మన రిలేషన్ కంటే నాకు ఏదీ ఎక్కువ కాదు ఆనంద్. ఆ విషయంలో ఎలాంటి పొరపాటు జరగనివ్వను.”
“నేను కూడా…మాట తప్పను.” అని ఆగి శ్వేతను దగ్గరకు తీసుకుని “ మనం బెడ్ రూమ్ ఫాంటసీలను నిజం చేసుకుందాం. ఎంజాయ్ చేద్దాం. నువ్వు ఎవరిని సెలెక్ట్ చేసుకుంటావో నీ ఇష్టం. వాళ్ళతో ఎలా బిహేవ్ చేస్తావో కూడా పూర్తిగా నీ ఇష్టం. నేను అవకాశం ఉంటే చూస్తా. లేదంటే లేదు. ఎందుకంటే ఇది చాటుగా చేసుకునే వ్యవహారం కాబట్టి ఎక్కువ సార్లు చూసే అవకాశం రాకపోవచ్చు. మన కండిషన్ ప్రకారం తర్వాత ఎటూ నువ్వు చెప్తావ్ కాబట్టి ఇబ్బంది లేదు.”
“ఆనంద్!.” అని నా కళ్ళలోకి ప్రేమగా చూస్తూ నన్ను అల్లుకుపోయింది.

టక్…టక్…టక్.
“హేయ్…ఆనంద్. లేవండి లేవండి.” బయట మీరా అత్త తలుపు కొడుతూ అరుస్తుంది.
“ఒక్క నిమిషం అత్తా” అని బట్టలు వేసుకున్నా. శ్వేత దుప్పటి లోకి దూరి పోయింది.

డోర్ తీసి లోపల కనపడకుండా అడ్డుగా నిలబడ్డాను. “అరుణ్ ఫోన్ చేసాడు. మీరు ఫోన్ ఎత్తలేదంట గదా?” అని అడిగింది.
“మేం నిద్రపోయాం అత్తా. అరుణ్ కి నేను కాల్ చేస్తాలే.” అని వెంటనే అరుణ్ కి రింగ్ ఇచ్చా.
“బయ్యర్ ని కలిసే ముందు కొద్దిగా పేపర్ వర్క్ ప్రిపేర్ చెయ్యాలి.” అని నన్ను వెంటనే బయలుదేరి తన ఆఫీస్ కి రమ్మన్నాడు అరుణ్.

శ్వేతని లేపి అదే చెప్పి “నేను వచ్చేసరికి లేట్ కావచ్చు. డిన్నర్ కి వచ్చేస్తాలే” అని చెప్పా.

శ్వేత “సరే!” అని మరలా నిద్రలోకి వెళ్ళిపోయింది…అలసటతో.

షుమారు 4 గంటలకి అరుణ్ ఆఫీస్ కి చేరుకున్నా. అరుణ్ ఆఫీస్ ఇంతకు ముందులా లేదు. బాగా అప్ గ్రేడ్ చేయబడి ఉంది.
“నైస్. నీ ఆఫీస్ కొత్త దానిలాగా, లేటెస్ట్ గా ఉంది” ఆఫీస్ ని తేరిపార చూస్తూ చెప్పా.
“అవునవును. క్లైంట్స్ బాగా పెరగడంతో ఆఫీస్ బాగా మోడ్రనైజ్ చేశా. వైఫై కూడా పెట్టించా.” గర్వంగా చెప్పాడు.

నా పేరుతో, శ్వేత పేరుతో ఉన్న ల్యాండ్ మొత్తం సర్వే చేయించి, బోర్డర్స్ వేయించి రెడీగా పెడతానని చెప్పి పెద్ద పేపర్ల కట్ట నా చేతిలో పెట్టాడు. కుర్రాడొకడు కాఫీ తెచ్చి ఇచ్చాడు.

ఆరున్నర ప్రాంతంలో బయ్యర్ వచ్చాడు. ఆయన్ని “ప్రకాష్ గారు” అని నాకు పరిచయం చేసి నన్ను కూడా ఆయనకు పరిచయం చేసాడు అరుణ్. 40 ఏళ్ళు ఉంటాయేమో…చామనచాయ గా ఆరడుగులు ఉన్నాడు. యువ ప్రారిశ్రామికవేత్త లా డైనమిక్ గా ఉన్నాడు. అరుణ్ పేపర్స్ రెడీ చేస్తుంటే మేము చాలా విషయాలు మాట్లాడుకున్నాం. చివరిగా ఇద్దరం క్రికెట్ దగ్గర ఆగాం.
“ప్రకాష్ గారూ! మనం ఒక ఒప్పందానికి రాబోయే ముందు మీకు ఒక విషయం చెప్పాలి. ఈ ల్యాండ్ మొన్నటి వరకు భూఆక్రమణ దారుల చేతుల్లో ఉండి, కోర్టులో ఉంది. మొన్ననే మేం కోర్టులో గెలిచాం. కబ్జాదారుల చేతిలోనుండి ఇంకా మేము హాండ్ ఓవర్ చేసుకోలేదు.” అని ఫెయిర్ గా చెప్పా.
“హహ్హహ్హ…మొదటిసారి నిజాయితీపరుణ్ణి చూస్తున్నా” అని నవ్వుతూ నా భుజం తట్టి “డోంట్ వర్రీ ఆనంద్ గారూ. ఈ చుట్టుపక్కల మాకు గణనీయమైన పలుకుబడి ఉంది. మాతో ఎవ్వరూ పెట్టుకోరు. ఆ కబ్జాదారుల సంగతి నేను చూసుకుంటాలే. కోర్టులో మనం గెలిచి ఉన్నాం కాబట్టి వాళ్ళని ఖాళీ చేయించడం పెద్ద సమస్య కాదు.” అని ధీమాగా చెప్పారు.

మేము ఇంకా కొన్ని విషయాలు మాట్లాడుకుంటూ ఉండగా అరుణ్ తన ఫోన్ నాకు ఇచ్చి “మీరా ఆంటీ ఫోన్. అర్జెంటు … మాట్లాడు.” అని ఫోన్ నా చేతికి ఇచ్చాడు.

నేను ఫోన్ తీసుకుని “అత్తా చెప్పు” అనగానే “ఆనంద్! ఇక్కడ శ్వేత కీ, రాణీకి పెద్ద యుద్ధమే నడిచింది. మీకు అంత డబ్బు వస్తుంటే దానికి కన్ను కుట్టినట్టు ఉంది. మీ నాన్న కొనుక్కున్న భూమి అయినా తనకు కూడా హక్కు ఉన్నట్టు మాట్లాడింది. దాంతో పెద్ద గొడవ అయింది. శ్వేత నీ దగ్గరకే బయలుదేరి వచ్చింది” అని చెప్పింది.

నేను వెంటనే నా ఫోన్ తీసుకుని చూస్తే నాలుగు మిస్డ్ కాల్స్ ఉన్నాయి. నేను వెంటనే శ్వేతకి ఫోన్ చేశా…కాని రింగ్ టోన్ నాకే వినిపించింది. చూస్తే శ్వేత లోపలకు వస్తూ కనిపించింది. వస్తూనే నన్ను వాటేసుకుని “మనం ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ అక్కడికి వెళ్ళవద్దు.” అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంటూ చెప్పింది.

నేను “అలాగే” అని గట్టిగా చెప్పా.

ఉండటానికి ఏదైనా మంచి హోటల్ ఏదైనా ఉంటే చెప్పమని అడిగా అరుణ్ ని.
“ఇక్కడ ఏమైనా ఉంటేగా చెప్పడానికి” అని అరుణ్ వ్యంగ్యంగా చెప్పి “మా ఇంట్లో ఓకే గాని చాలా మంది బంధువులు వచ్చి ఉన్నారు. వాళ్ళే ఇబ్బంది పడుతున్నారు.” అని చెప్పాడు.
ప్రకాష్ గారు కల్పించుకుని “మీకు అభ్యంతరం లేకపోతే మా ఇంట్లో ఉండవచ్చు. చాలా ఖాళీ రూములు ఉన్నాయి.” శ్వేతను నిశితంగా పరిశీలిస్తూ చెప్పాడు.
“థాంక్స్ ప్రకాష్ గారూ. కాని మీకు మేము భారం కావడం మాకు ఇష్టం లేదు.” అని చెప్పా.
“నేను అర్ధం చేసుకోగలను…కానీ…” అని ఆయన ఏదో చెప్పబోయేంతలో శ్వేత నా చెయ్యి పట్టుకుని పక్కకు లాగి “మనకు ఇంకో అవకాశం లేదు. ఒప్పుకో.” అని గట్టిగా చెప్పింది. నాకూ ఒప్పుకోక తప్పలేదు.