கௌ ....கௌ ..... கௌசல்யா [discontinued]

[manigopal]

கௌ ....கௌ ..... கௌசல்யா............... 1

காலை மணி ஒன்பது . தாம்பரம் பேருந்து நிலையத்தில் நின்றுக் கொண்டு இருந்தேன். பேருந்து வருகிற வழியாய் தெரியவில்லை. கூட்டமோ கும்மிக் கொண்டு இருந்தது. எப்படி ஏறுவது ? என் பக்கத்தில் இரண்டு மூன்று பெண்கள நின்றுக் கொண்டு இருந்தார்கள். ஒருத்திக்கு பரந்த முதுகு. ஜாக்கெட்டை அப்படி இறக்கி வெட்டி இருந்தாள். பெரும்பாலான ஆண்களின் கண்கள் அவள் மேல் தான் இருந்தது . அவளை முன் பக்கம் பார்க்கப் போனேன். இடதுப் புற பக்கவாட்டில் செல்லும் போதே அசந்து விட்டேன். அம்மாடி, அவள் இடது மார்பகம் சேலையின் கீழாக, அடேயப்பா எம்மாம் பெரிசு? முன்பக்கம் வந்தேன் . அப்படியே நிமிர்த்தி கொண்டு இருந்தது அவள் ரெண்டும். எப்படியும் ரெண்டாங் கிளாஸ் படிக்கிற குழந்தை இவளுக்கு இருக்க வேண்டும். அப்படியில்லாவிட்டால் இந்த ரெண்டும் இவளுக்கு இருப்பதற்கு அர்த்தமேயில்லை. அப்படியே நின்று முகத்தை பார்த்தேன். முகமே அப்படி ஒரு வட்ட வடிவமாக இருந்தது. கழுத்தில் நல்ல கெட்டியான தாலி. அப்படியே கட்டிக் கொண்டு ஏறலாமா என இருந்தது.

சீ, நானா இப்படி நினைக்கிறேன்? நினைக்காமல்.... எனக்கு வயது முப்பத்தைந்து ஆகிறது. கல்யாணம் ஆகவில்லை. ஏனோ தட்டித் தட்டி போய் விட்டது. விதி. என்ன செய்ய... இப்படியான பெண்களை பார்த்து தான் மனசு ஆற்றிக் கொள்ள வேண்டியதிருக்கிறது. இரவுகளில் கையடிக்க வேண்டியிருந்தது. இப்போதெல்லாம் அதுவும் செய்வதில்லை. அதிலும் விருப்பம் போய் விட்டது. நானே எத்தனை நாள் வலித்துக் கொண்டு இருப்பது. ஏதோ ஒரு வேளை, மூணு வேளை உணவு. ஒரு தூக்கம். வேறங்கும் கூட செல்வதில்லை. அதோ பஸ் வந்து விட்டது. அந்த பெண் ஏறப் போனாள். நாம் ஏறப் போனேன். அவளை இல்லப்பா... பஸ்ல... நீங்க வேற ! அதற்குள் என் கையை பிடித்து யாரோ வெளியே இழுத்தார்கள்.

[manigopal]

யாரென்று பார்த்தால் என் பள்ளிக்கால நண்பன் ரமணன் நின்றிருந்தான். அவன் முகரைக்கட்டையை பார்த்தாலே சொல்லி விடலாம் பாப்பார பையன் என்று. நெற்றியில் பெரிய நாமத்தை அப்பிக் கொண்டு இருந்தான். வெகு நாளைக்கு பிறகு எல்லாம் அவனை நான் பார்க்கவில்லை. அடிக்கடி பார்ப்பது தான். பல்லாவரம் பம்மலில் இருக்கிறான். மாதம் ஒரு முறையாவது கண்ணில் தட்டுப்படுகிற ஆள்தான். அப்போதெல்லாம் எனக்கும் அவனுக்கும் பெரிய தொடர்பு இல்லை. ஆதலால் ஒரு கையசைப்புடன் சரி. இன்று தான் கை பிடித்து இழுக்கிற அளவுக்கு வந்திருக்கிறான்.
"என்ன ரமணா ? "என்றேன்.
"மாம்பலமா போறே? " என்று கேட்டான்.
"உனக்கெப்படித் தெரியும்? " என்றேன்.
" நீ ஏறுற பஸ்ஸை பார்த்தேனே ! " என்றான்.
அதானே, லூசு போல ஒரு கேள்வி கேட்டேன் பார்.
"ஆமாம்" என்றேன்.
" ஒரு வேலை இருக்கு அங்கே , செய்றியா? "
'என்ன வேலை "
"நான் தர சில 'பில்ஸ்','பேப்பர்ஸ்' நான் சொல்ற ஆள் கிட்டே வீட்ல போய் குடுத்துட்டு வரியா ?"
"வேலை இருக்கே ரமணா, சாயந்திரம் வரை'
'அவசரம் இல்லை, நீ உன் வேலை எல்லாம் முடிச்சிட்டு சாயந்தரமே போனா போதும் "

போனா எனக்கு என்ன கிடைக்கும்?
"வேலை இருக்கே ரமணா ! "
"காசு தரேன், சும்மா ஒண்ணும் போவேணா..."
"அப்ப சரி"

கொஞ்சம் தள்ளி அழைத்துக் கொண்டுப் போனான்.
தன் பைக்கை அங்கே நிறுத்தி இருந்தான். அதில் இருந்து ஒரு ' பைல் ' ஒன்றை எடுத்தான். நன்றாக உள்ளே எல்லாம் பார்த்தான். பிறகு என் கையில் கொடுத்தான். "இதைக் கொண்டு போய் தி.நகர்ல ஒரு பார்க் இருக்கு, (பெயர் சொன்னான் ) அந்த 'பார்க்' சுத்தி ஒரு சாலை போகும். சுத்திலும் அப்பார்ட்மென்ட்ஸ். அதில் 'மேக்ஸ்மணி' அபார்ட்மென்ட்ல உள்ளே போய் வாட்ச்மேன் இருப்பான், இருந்தா அவனைக் கேளு, இல்லேனா நீயாவே 'சுரேஷ் சுப்ரமணியம்' ன்னு ஒருத்தர் பர்ஸ்ட் ப்ளோர்ல இருப்பார். அவரை வீட்ல போய் பார்த்து என் பேரை சொல்லி கொடுத்துட்டு வா. அவர் எதாச்சும் கொடுத்தா வாங்கிட்டு வா. அவ்ளதான். சரியா? நைட் பத்து மணி யானாலும் பரவாயில்லை, அவரு ஏழு மணிக்கு மேல தான் வீட்டுக்கு வருவாரு.... இந்தா.. " என்று சொல்லி விட்டு தன் பாக்கெட்டுக்குள் கை விட்டு துழாவி சரியாக ஒரு நூறு ரூபாய் மட்டும் எடுத்து தந்தான்.

"பத்திரம், முக்கியமான பைல். காரியம் முடிஞ்சா போன் பண்ணு. எதாவது தந்தாருன்னு சொன்னியான்னா நானே நாளைக்கு உங்க வீட்டுக்கு வந்து வாங்கிக்கிறேன். ஓகே " கிளம்பிப் போய் விட்டான்.

[manigopal]

தி.நகரில் எனக்கு உண்டான வேலைகளையெல்லாம் ஆறு மணிக்குள் முடித்து விட்டேன். இங்கே தி.நகரில் ஏழு பார்க்குகள் இருக்கின்றன. எல்லாமே திராவிட பெருந்தலைவர்களின் பெயர் கொண்டவை. முக்கியமாக பனகல் பார்க் என்று சொல்லப்படும் பனகல் பூங்கா அனைவரும் அறிந்த ஒரு பிரசித்திப் பெற்ற பூங்கா. இந்த பூங்காவை சுற்றிலும் தான் போத்திஸ், நல்லி, எஸ்.எம். சில்க்ஸ், சென்னை சில்க்ஸ், போன்ற புடைவைக் கடைகளும், சரவணா ஸ்டோர்ஸ், லலிதா ஜி.ஆர் தி போன்ற நகைக் கடைகளும் உள்ளன. சென்னை நகரின் பெண்கள் கூட்டம் இங்கே தான் கூடி கும்மி அடிக்கும். அவர்களைக் கண்டு களிப்பதற்காகவே இளைஞர் கூட்டம் முந்தி அடிக்கும். வந்து பார்த்தா தான் தெரியும் இந்த தி.நகரின் மகிமை.

ரமணன் சொன்ன பூங்கா எனக்கு தெரியும். அகவே பொறுமையாக ஒரு காபி சாப்பிட்டு விட்டு அங்கே செல்லும் போது மணி ஆறரையைத் தொட்டு விட்டது. லேசான இருட்டு. பூங்கா என்கிற பெயர் தானே ஒழிய அங்கே பூக்களை போய் தேடி கொண்டிருந்தால் நீங்கள் ஒரு பைத்தியம். செடி, கொடிகள் இருக்காது, முசுமுசு புதர்கள் போன்ற செடிகள் தான். மற்றபடி அங்கே மரங்கள் இருக்கும். அவ்வளவுதான். வேப்பமரம், அசோகா மரம், காய்க்காத இலந்தை மரம், பருத்தி மரம் இவ்வளவுதான். சாலைகளாலேயே நிரவப்பட்ட நகரத்துக்கு நாலு மரம் சேர்ந்தாற்போல இருந்தாலே அது பூங்காவாம். அப்படியான ஒன்று தான் இதுவும்.

பூங்காவை சுற்றி மனிதர் கூட்டம் நடந்துக் கொண்டிருந்தது. தொந்தி பெருத்த திருக் கூட்டங்கள். தான்தோன்றித் தனமாக தின்று விட்டு, இன்று தொந்தி குறைய நடந்துக் கொண்டிருந்தது. ஒவ்வொருவரும் வியர்த்துப் போய் இருந்தார்கள். உம்.. உம்.. என்று மூச்சிரைத்துக் கொண்டு நடந்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். பெண்கள் கூட்டத்துக்கும் குறைவில்லை. வயசு பெண்கள் வனப்புக்காகவும், பேரிளம் பெண்கள வயிறு வற்றவுமாக நடந்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டே அந்த பூங்காவை குறுக்கே கடந்து பூங்காவின் சுற்றுச் சாலைக்கு வந்தேன். 'மேக்ஸ் மணி' அப்பார்ட்மெண்டை தேட அவசியப்படாமல் எதிரிலேயே இருந்தது. பெரிய கட்டிடம். தரையோடு சேர்த்து நான்கு தளங்கள். எனக்கு தேவை முதல் தளம். வாட்ச்மேன் என்று எந்த பாடும் அங்கே இல்லை. ஆகவே நானாக உள்ளே நுழைந்தேன். லிப்ட் இருந்தது. இருந்தாலும் ஏறவில்லை. என் பையை நன்றாக தோளில் இறுக்கிக் கொண்டு படி ஏறினேன். முதல் கதவு. அடுத்த கதவு லிப்ட் வாசலின் எதிரில் இருந்தது. நான் முதல் கதவின் அழைப்பு மணியை அழுத்தினேன். சிறிது நேரத்திற்குள்ளாகவே கதவு திறக்கப்படும் ஒலி. பின்பு கதவுத் திறந்தது. கதவுக்கு பின்னே அப்பாடி... குண்டான ஒரு பெண்மணி நின்றிருந்தாள். இப்படியான ஒரு குண்டான பெண்மணியை நான் இதுவரையிலும் பார்த்ததில்லை. வட்ட முகம். பிராமண முகம். பரந்த தோள்பட்டை. தோள்பட்டைக்கு கீழே மிகப்பெரிய... மிகப்பெரிய... முலைகள். ரொம்ப பெரிசு. நிமிர்த்தலாய் இருந்தன.
"யாரு வேணும் ?" என்றாள்.
குரலும் தேன் அழகு. பாடுவாள் போலும்.
"சுரேஷ் சுப்பிரமணி.. ன்னு? " என்று இழுத்தேன்.
சட்டென்று பின்னால் நகர்ந்தாள். ஒரு பீரோ நகர்வது போல் இருந்தது.

உள்ளே இருந்து வெளிச்சம் வெளியில் வந்தது. இத்தனை வெளிச்சத்தை இவள் தான் மறைத்திருந்தாள் இத்தனை நேரம். உள்ளே தலைத் திருப்பி, " என்னங்க உங்களைத் தேடி யாரோ வந்திருக்கா " என்றாள்.
"பேரு கேளேன் " உள்ளேயிருந்து ஒரு கோப குரல்.
"யாரு நீங்க? " என்றாள் என் கண்ணைப் பார்த்து.
"பம்மலிலிருந்து ரமணன் அனுப்பினார்..." என்றேன்.

உடனே, உள்ளே குரல் கொடுக்காமல் இவளே என்னை பார்த்து "உள்ளே வாங்கோ " என்றாள். நகர்ந்து நின்றாள். நான் அவளைத் தாண்டி உள்ளே போனேன். அவள் கதவு பூட்டி பின்னே வந்தாள் உள்ளே பக்கவாட்டில் இவளுக்கு கணவனாகப்பட்டவன் - அப்படிதான் நினைக்கிறேன் - ஒரு சோபாவில் அமர்ந்து ஒரு சூட்கேசை திறந்து வைத்துக் கொண்டு என்னமோ நோண்டிக் கொண்டு இருந்தான். . எனக்கு பின்னே வந்தவள் எனக்கு முன்னே தன் குரலை செலுத்தி " ரமணன் இவரை அனுப்பியிருக்கான்" என்றாள். கணவன் நிமிர்ந்து பார்த்தான் என்னை.
"யாரு பம்மல் ரமணனா? " என்றான்.
"ஆமாங்க" என்றேன்.
உட்கார சொல்லி எதிரில் நாற்காலியைக் காட்டினான். அமர்ந்தேன். என் பையை திறந்து ரமணன் தந்த பைலை அவனிடம் தந்தேன். தன் நோண்டலை நிறுத்தி விட்டு பைல் வாங்கி பார்த்தார். முழுதாய் ஐந்து நிமிடம் கழிந்தது. இவள் எங்கே? கண்களால் துழாவினேன். சட்டேன்று ஒரு கதவில் வெளிப்பட்டாள். கையில் காபி கோப்பை இருந்தது. எனஅருகில் வந்து கொடுத்தாள். "பரவாயில்லை.. " என்றான். கணவன் முகத்தை பைலில் இருந்து நிமிராமலேயே "வாங்கிக்கோங்க " என்றான். நான் வாங்கிக் கொண்டேன்.

சரியான டிகிரி காப்பி. அய்யர்வாள் வீட்டு டிகிரிக் காப்பி. வாசனை மூக்கைத் தொலைத்தது. கேள்விப் பட்டு இருக்கேன், பலர் சொல்லி. அன்றுதான் குடிக்கிறேன். சர்ரென்று உறிஞ்சினேன். சட்டென்று புரிந்து நிறுத்தினேன். ஆனால் அவர்கள் இருவருமே தவறாக நினைக்கவில்லை. இவன் பைலையே பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான். அவள் உள்ளே போய் கொண்டு இருந்தாள். என்ன ஒரு பிருஷ்டம் அவளுக்கு ? சும்மா கும்மென்று மேலெழும்பி சின்ன யானையைப் போல் அசைந்து அசைந்து போனாள். போய் அப்படித் திரும்பி கண்ணில் இருந்து மறைந்து விட்டாள். கணவன் முகம் பார்த்தேன். பைலை பார்த்த பின்பு அவன் முகம் ரொம்ப திருப்தி பட்டு போய் இருந்தது. என்னை பார்த்து, " ரமணனை எப்படி தெரியும் ? என்றான்.
"ஒரே ஊர், ஒரே பள்ளி, சின்ன வயசுல இருந்தே தெரியும் " என்றேன். முதலில் அவர்கள் எங்கள் தெரிவில் குடி இருந்ததையும் மறக்காமல் சொன்னேன்.
"ஓ" என்றவன் எழுந்து சென்று 'செக் புக்' ஒன்று எடுத்து வந்து 'அமவுண்ட்' எழுதி, கையெழுத்து போட்டு "இதை அவன்ட்ட கொடுத்திருங்க, பார்ப்பீங்க இல்லையா அவனை " என்று கேட்டான்.
பின்னே, பார்த்து, உங்க கிட்டே இந்த பைல் கொடுத்ததை சொல்லணுமில்ல " என்றேன். "அப்ப நான் வரேங்க" என்று சொல்லி விட்டு கிளம்பினேன். கதவு திறந்து நான் வெளியேறும் நேரத்தில் அந்த குண்டுப்பெண் என் பின்னேயே வந்திருந்து கதவு சாத்தினாள். சட்டென்று திரும்பி பார்ப்பதற்குள் கதவு மூடி விட்டது. அதனால் ஒன்றும் குறைந்து போய் விடவில்லை எனக்கு. படி இறங்கி ரயில் பிடித்து தாம்பரம் வந்து சேர்ந்தேன்.
மறுநாள் ரமணன் வந்து அவர் கொடுத்த செக்கை வாங்கிச் சென்றான். அதற்கு பிறகு இரண்டு மாதம் வரை அவனை நான் பார்க்கவில்லை.

[manigopal]

அடுத்த முறையும் ரமணன் என்னை வீட்டுத் தெருமுனையிலேயே பிடித்தான். ஒரு பையை கொடுத்தான்.
தடிமனான இரண்டு புத்தங்கங்கள் அதில் இருந்தன. "என்னடா... " என்றேன்.
"இதையும், இதையும், ப்ளீஸ் அதே வீட்டில் அதே ஆளிடம் கொடுத்து விடு" என்றான்.
"இல்லேடா வேலை இருக்கு, இன்னைக்கு முடியாது" என்றேன்.
"பரவாயில்லை, நாளைக்கு போ ' என்றான் விடாக் கண்டனாய்.
ஏன் இப்படி பண்ணுகிறாய் என்பது போல் பார்த்தேன். சட்டென்று பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்து பர்சை திறந்தான். இரு நூறு ரூபாய்களை உருவினான். கையில் திணித்தான். "இன்னைக்கே கொடுத்திரு, நைட் எட்டு மணியானாலும் பரவாயில்லை " என்றான்.
" ரொம்பப் படுத்தறடா " என்றேன் அவன் பாஷையிலேயே.
அவன் நிற்கவேயில்லை. போய் கொண்டே இருந்தான்.

தி.நகரில் அன்று என்னாலான என் வேலைகளை எல்லாம் முடித்தேன். மெல்ல நடைபோட்டேன். ஐந்து மணிதான் இருக்கும். அந்த பூங்காவை அன்று போல் குறுக்கே கடக்காமல் சுற்றி நடந்தேன். பூங்காவுகுள்ளே நடைப் பயிற்சி மேற்கொண்டு இருந்தார்கள். இளைஞாகளும், இளைஞிகளும், வயதான தாத்தாக்களும், குண்டிப் பெருத்த சூப்பர் ஆண்டிகளும்..... பூங்காவுக்குள் வெளியைத் தாண்டி உள்ளே பார்த்தப்படி ' மேக்ஸ் மணி ' அப்பார்ட் மென்ட்டுக்கு வந்தேன். முதல் தளம் விரைந்தேன். கதவின் மணி அழுத்தினேன். யாரும் வரவில்லை. இரண்டாவது முறையும் அழுத்தினேன். யாரும் வரவில்லை. மூன்றாவதாக அழுத்தப் போகும் போது சட்டெனத் திறந்தது. ஒரு ஒல்லியான சிறுமி நின்றிருந்தாள். அவள் முகத்தில் கண்ணாடி, ஒரு கையில் புத்தகம். அதை கவனித்ததில் அதில் மூன்றாம் வகுப்பு என போட்டு இருந்தது. ஆனால் நல்ல வளர்த்தியாக இருந்தாள். "யாரு வேணும்? " என்றாள்.
"சுரேஷ் சுப்பிரமணின்னு ...."
"அப்பாதான்.... அவரு வர லேட் ஆகுமே " என்றாள் .
"ஆறு மணியாகுமா?" என்றேன் .
"எப்பவுமே ஆறுமணி யாகும்,ஆனா இன்னைக்கு லேட் ஆகும்ன்னு அம்மாக்கிட்டே சொல்லிட்டு தான் போனா " என்றாள். என்னடா, இது எனக்கு வந்த சோதனை...இவ அம்மாகிட்டே கொடுத்திறலாமா...
"அம்மா இல்ல,..., பாப்பா.."
"அம்மா வந்து...." அவள் சொல்வதற்குள் உள்ளிருந்து ஒரு பையன் -இவளுக்கு தம்பியாய் இருக்க வேண்டும், முக ஜாடையை வைத்து சொல்கிறேன். - ' வைஷூ, சீக்கிரம் வா" என்று அவளை எதற்கோ உள்ளே அழைத்தான்.
"சொல்லு பாப்பா, அம்மா வந்து...."
"அப்பா வர லேட் ஆகும், எதிரில் பார்க்குல... " சொல்வதற்குள் அந்த பையன் அந்த பெண்ணுக்கு முன்னால் வந்து சட்டென்று கதவு அடைத்தான். அடேய்.....மொண்ண...!

அங்கே எங்கே நிற்க ? எதிர் எதிரில் கதவுகள். லிப்ட் வேறு ஏறி இறங்கிக் கொண்டு இருந்தது. திருமபவும் பாப்பாவை அழைத்து வீட்டுக்குள் வந்து அமருகிறேன் என்று சொல்லலாமா? பெரியவர்கள் இல்லாத நேரம் நாம் வீட்டிற்குள் சென்று அமர்வது முறையல்ல. யாரையும் அனுமதிக்காதீர்கள் என்று சொல்லிவிட்டு போய் இருப்பார்கள். என்ன செய்ய? அம்மாக்காரி எங்கே போனாள் ? எப்போ வருவாள்? இந்த சிறுமி, என்ன சொன்னாள்? 'பார்க்குல போய் அமருங்க " என்றா...? அமர்ந்து விட்டு ஒரு மணி நேரம் கழித்து வருவோமா? சரி, அது தான் சரி.

பூங்காவுக்கு வந்தேன். உள்ளே நுழைந்து. ஒரு சிமென்ட் பெஞ்சில் அமர்ந்தேன். பெஞ்சுகள் எல்லாம் பூங்காவின் மையத்தை பார்ப்பது போல போட்டு இருந்தார்கள். பூங்காவின் சுற்றி ஒரு நடைப்பாதை. சுற்றிலும் நடந்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். நடைப் பயிற்சி செய்கிறவர்களை கழுத்தை திருப்பி பார்க்க வேண்டியதாய் இருந்தது. என் பக்கத்தில் ஒரு கிழம். மடியில் ஒரு ஆங்கில செய்தித் தாள். பையை மடியில் படர்த்திக் கொண்டு சுற்றிலும் பார்த்தேன். காற்று என்று எதுவும் வீசக் காணோம். வெக்கையாய் தான் இருந்தது. பூங்காவின் சுற்றி ஒரு நடைப்பாதை. சுற்றிலும் நடந்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். அங்கே அங்கே பாருங்கள், ஒரு பெண். வயது இருபது இருக்குமா? பனியன் ஷார்ட்ஸ் போட்டு இருந்தாள் . அவள் நடக்கும் போது அவள் இளமுலைகள் டப் டப் என்று எகிறின. என் பக்கத்தில் இருந்தக் கிழம் கண்ணாடியை நன்கு மூக்குக்கு ஏற்றிக் கொண்டு பார்த்தது. அவள் எங்கள வலது பின்புறமாய் வந்து இடது புறம் கடக்கிற வரையில் அந்த கிழம் தலையை திருப்பி பார்த்தது. அடுத்து ஒரு ஆண்ட்டி . என்ன ஒரு மார்பகம்? அரைமணி நேரமாய் நடக்கிறாள் போலும். நெற்றி, முகம் கழுத்து, ப்ளவுஸ் என எல்லாம் வியவையால் நனைந்து இருந்தது. டொங்கு டொங்கு என்று தன் பெரிய கனிகளை தூக்கிக் கொண்டு நடக்க முடியாமல் நடந்துக் கொண்டு இருந்தாள். பின்புறம் கடந்து சென்ற போது அவளை பின்னால் பார்த்ததில் பின்பக்கம் ப்ளவுஸ் பூராம் நனைந்து உட்புற வெள்ளை பிரா தெரிந்தது. நாங்கள் மட்டுமல்ல, அங்கே பெஞ்சுக்களில் உட்கார்ந்திருந்த பலரும் இவர்களைப் பார்க்க தான் உட்கார்ந்திருந்தார்கள் என அறிய முடிந்தது. சில நேரம் ஆண்ட்டிகள் கூட்டம் கும்பலாய் கடந்து சென்றது. அவர்கள் நடைபயிற்சி செய்தார்கள் என்பதை விட வீட்டுக் கதைகளை பேசி கொண்டு இருந்தார்கள் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். ஒவ்வொருத்தியின் மார்பு பெருக்கத்தையும், இடுப்பு பெருக்கத்தையும் பார்க்கும் போது, புருஷனை வேளைக்கு அனுப்பி விட்டு இவர்கள் வீட்டில் இருந்துக் கொண்டு வகைவகையாய் போஜனம் செய்து தின்றுக் கொண்டு, டிவி பார்த்துக் கொண்டு புருஷனின் பண வளத்தை தத்தம் குண்டியிலும், கூதியிலும் சேர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்

[manigopal]

ஒரு கட்டத்தில் என் மடியில் இருந்த பையைத் திறந்து இன்றைக்கு நான் என்ன மாதிரியான வேலைகளை செய்து முடித்திருந்தேன், சரியாகதான செய்திருக்கிறேனா என்று என் வேலை அலுவலை சரிப்பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். ஒரு இரண்டு நிமிடம் கடந்து இருக்கும். எனக்கு பின்னால் பெண்களின் சிரிப்பு சத்தம். சட்டென்று திரும்பிப் பார்த்தேன். ஒரு ஏழெட்டு பெண்கள். அதில் நம்மவள் அதான். நான் தேடி வந்த சுரேஷ் சுப்பிரமணியத்தின் மனைவியாகிய அந்த குண்டு பெண்ணும் இருந்தாள். அவளை சுற்றி 60 வயதில் கிழவியும், 50 வயதில் ஒருத்தியும்,45 வயதில் ஒருத்தியும், இவளுடைய வயதை ஒத்த இருவரும், ஒரு திருமணமாகத ஒருத்தியுமாக கலைவையான வயதினர் நிரம்பிய கூட்டம். கலகலவென்று பேசியபடி நகர்ந்தது. அந்தக் கும்பலில் இருந்தவர்களுள் நம்மவள் -பெயர் தெரியவிலையே- தான் ரொம்ப சூட்டிகையும், வாயாடியுமாக இருந்தாள். இவள் சத்தம் தான் பெரிதாக இருந்தது. ஒரு மக்கு தண்ணீரை அப்படியே மொன்று ஊற்றிணாற் போல் அவள் நெற்றி, முகம், கன்னம், மோவாய் கட்டை, கழுத்து அத்தனையும் வியர்வையில் குளித்திருந்தது. அணிநிந்திருந்த ஜாக்கெட் முழுக்க தெப்பலாய் நனைந்திருந்தது. ரொம்ப நேரமாக சுற்றுகிறாள் போலும். பூங்கா மரங்களின் இலைகளுனூடே விழுந்த ஒளிக் கற்றைகள் பட்டு அவள் மேனி பளபளத்தது. அப்படியே அந்த கும்பல் பேசிக்கொண்டே சிரித்துக் கொண்டே நகர்ந்தது. .

வீட்டில் இருக்கும் இவளுடைய பெண் குழந்தை தன்னுடைய அம்மா பார்க்கில் நடைப்பயிற்சியில் இருக்கிறாள் என்று தான் சொல்ல வந்தாளா? நாம்தான் நம்மை பார்க்கில் போய் அமர்ந்து விட்டு ஒருமணி நேரம் கழித்து வாருங்கள் என்று சொல்லுகிறாள் என்று தப்பாக எடுத்துக் கொண்டோமா? அந்த கும்பல் பூங்காவை ஒரு சுற்று சுற்றி திரும்பவும் என்னை பின்னால் கடப்பதற்கு பத்து நிமிடங்கள் எடுத்துக் கொண்டது. இதுப் போல் எத்தனை சுற்று சுற்றுவாள்? போன சுற்றில் அந்த கும்பலுக்கு நடுநாயகமாக வந்தவள் இந்தச் சுற்றில் கடைசி ஓரத்துக்கு வந்திருந்தாள். யதோ வகைத் தொகை அறியாது பேசிவிட்டு தன்னுடன் தோழிகளிடம் பட்பட்டென்று முதுகில் உதை வாங்கிக் கொண்டு நடைப்பாதையின் இந்தப் பக்கத்துக்கும், அந்தப்பக்கதுக்கும் ஓடி ஓடி இடம் மாறிக் கொண்டு இருந்தாள். கொண்டு இருந்தாள். ஆள்தான் குண்டாக இருந்தாலே ஒழிய உடம்பில் நல்ல சுறுசுறுப்பு இருந்தது. குண்டானப் பெண்கள் பொதுவாக தத்தியாக இருப்பார்கள். இவள் அப்படி இல்லை. உடல் மொழியில் ஒரு ஜோர் இருந்தது. இவளளவுக்கு அங்கே யாரும் குண்டாய் இல்லை. எனக்கு நேர் பின்னாலே வந்து விட்டார்கள். அந்த அறுவது வயது பெண் "ஏன் உன் புருஷனுக்கு காயகல்பம் வாங்கி தந்திரு, உயிரோடவே இருந்துக்குவாரு உன் கூட.." என்று அந்த 45 வயது பெண்ணை பார்த்து சொல்ல, நம்மவள் சட்டென்று, " அவங்க வீட்டுக்காரரு, காயகல்பத்துக்கா அலையறாரு, சிட்டுக் குருவி லேகியத்துக்க்காக தானே அலையறாரு" என்று சொல்ல, அந்த பெண் "அடச்சீ.. " என்று தவ்வி, இவளை தோளில் அடிக்க, வாங்கிக் கொண்டு வாங்கிக் கொண்ட இடத்தை தேய்த்துக் கொண்டே இந்தப் பக்கம் ஓடி வந்தாள். ரொம்ப கலகலப்பானவள் போல இருக்கு. ரொமான்ஸ் ஜாஸ்தி இருக்கும் போல இருக்கு. வஞ்சகமில்லாத பேச்சுக்காரி. அதான் வஞ்சனையில்லாமல் பெருத்து இருக்கிறாள்.

[manigopal]

அவள் சிரித்திருந்தப் படிக்கு நடந்துக் கொண்டே தன பார்வையை பூங்காவில் மற்ற பக்கங்களில் செலுத்தினாள். என்னை கவனிக்கிறாளா என்றுப் பார்த்தேன். எனக்கு மேலாக அவள் பார்வைத் தடவிக் கொண்டு சென்றது. கவனிக்கவில்லை என்னை. அப்படியே அந்தக் கும்பல் நகர்ந்தது. அடுத்த பத்து நிமிஷத்தில் பூங்காவை ஒரு சுற்று சுற்றி வலதுப் பக்கம் வந்தார்கள். தலை திருப்பி பார்த்தேன். அவளைப் பார்ப்பதில் எனக்கு ஒரு சந்தோஷம் இருந்தது. எனக்கு குண்டானப் பெண்களை பிடிக்கும். அதிலும் புஷ்டியானப் பெண்களைப் பிடிக்கும். இவள் புஷ்டியாக இருந்தாள். பருத்த மார்பகங்கள் கொண்டவர்களைப் பிடிக்கும். இவள் பருத்த மார்பகங்களைக் கொண்டு இருந்தாள். உரல் போன்ற இடுப்புகளைப் பிடிக்கும். இவள் உரல் போன்ற இடுப்பைக் கொண்டு இருந்தாள். ஆகவே இவளைப் பார்ப்பதில் எனக்கு சந்தோஷம் இருந்தது.

என்னை பின்னால் கடக்கும் நேரத்தில் சட்டென்று நின்றாள். எங்கோ பூங்காவுக்கு வெளியில் பார்த்து ஏதோ கேட்டாள் . எங்கே பார்க்கிறாள். ? அவள் தன் அப்பார்ட் மென்ட்டை பார்க்கிறாள். அங்கே அவள் வீட்டு பால்கனி தெரிகிறது. அதில் இவளுடைய பெண் குழந்தை அங்கே இருந்து கையை ஆட்டி ஆட்டி என்னவோ சொல்கிறது. அதை இவள் என்னவென்று வினவுகிறாள். அது ஏதோ சொல்ல இவள் ஏதோ கேட்க... நானும் அந்த பெண்குழந்தையை கவனித்தேன். அந்த பெண் குழந்தை சொல்லல வருவது எனக்கு நன்றாகவே புரிந்தது. அந்தக் குழந்தை நான் பார்க்கில் அமர்ந்து இருப்பதை கவனித்து இருக்கிறது. அதனால் அங்கிருந்தே தன் அம்மாவிடம், , நம் அப்பாவை தேடிக் கொண்டு ஒருவர் வந்து இருந்தார். அவர் அங்கே உன் நடைப்பதையை ஒட்டிய புள் தரை பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருக்கிறார் பார் என தெரிவிக்க முயல்கிறது. இவளுக்கு அது புரியவில்லை. இவள் தன் தலையில் தட்டிக் கொண்டு நீ போய் டிவி பார் என்பதுப் போல் சைகை செய்து விட்டு தன் நடைப் பயிற்சியைத் தொடர்கிறாள். அந்த குழந்தை விழித்து நிற்கிறது. நான் உடனே என் கையை வேகமாக அசைத்து, நான் உன் அம்மாவை பார்த்தேன், பிறகு பேசிக் கொள்கிறேன் என்பதுப் போல் சைகை செய்தேன். அது புரிந்துக் கொண்டது. அந்த பால்கனியில் நின்றால் இந்த பூங்கா முழுமையும் தெரியும் போல் இருக்கிறது. அதேப போல நானிருக்கிற இந்த பெஞ்சில் இருந்து, அந்த பால்கனியை எந்தவிதமான மரத்தின் மறைப்பும் இல்லாமல் பார்க்க முடிகிறது.

ஆமாம், இவள் இன்னும் எத்தனை சுற்று சுற்றுவாள்? நேரம் கூட கூட நிறைய பேர் பயிற்சிக்கு வந்தார்கள். காரிலும் பைக்கிலும் வந்து இறங்கினார்கள். பூங்காவின் வெளிசுற்று தார்ச் சாலை முழுக்க வாகனங்களால் நிரம்பின. டி.ஷர்ட், ஷார்ட்ஸ், பனியன், கட் ஷூ, ஸ்போர்ட்ஸ் ஷூ, என விதவிதமாய் போட்டுக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்தார்கள். நுழைந்து தனக்கு பிடித்த பெண் அந்தப் பதியில் நடந்துக் கொண்டு இருந்தால் அவள் நன்கு பழக்கமானவளாயிருந்தால் அவளோடு ஜோடி சேர்ந்துக் கொண்டார்கள். பழக்கமில்லாதவளாயிருந்தால் அவளை முன்னே போக விட்டு, அவள் பின்னழகையும், இடது பக்கவாட்டில் நடப்பதன் மூலமாக அவள் பக்கவாட்டு முன்னழகையும் பார்த்துக் கொண்டே நடந்தார்கள். இவ்வாறு உடலை சீர்ப்படுத்திக் கொள்ள நடைப் பயிற்சிக்கு வந்தவர்கள், தங்கள் மனதை கெடுத்துக் கொண்டு இருந்தார்கள்..

[manigopal]

நம்மவள் அடுத்த சுற்று வந்தாள். அந்த கும்பலில் மூவரைக் காணோம் இப்போது. நடை முடித்து முன்பக்க வாசல் வழியே அவர்கள் போய் விட்டார்கள் போலும். இவளும் எனக்கு பின்னே வந்து இடப்புறமாய் வரும்போது இன்னும் இருவர் வரேன் என்று சொல்லி விட்டு போனார்கள். இவளும் , இன்னொருத்தியும் மட்டும் இப்போது. இவர்களும் கூட நடைப்பதையை விட்டு புல்தரையில் இறங்கி எனக்கு பக்கவாட்ட பெஞ்சில் அமர்ந்தார்கள். என்னை நோக்கின திசையில் அவள் முகம். அந்த இன்னொருத்தி தன் கைவளையலை கழற்றி இவளிடம் கொடுக்க இவள் வாங்கி தன் கையில் போட்டுக் கொண்டாள். அவள் தன் ஜாக்கெட்டில் கை விட்டு எடுத்த மணிபர்சை திறந்து, எடுத்து கொடுத்த இரண்டு மூன்று சீட்டுக்களையும் வாங்கிக் கொண்டாள். பின் அவளும் வரேண்டி என்று விடைப் பெற்றாள். இவள் எழுந்தாள். பாதி எழுந்தப் பொழுதிலேயே என்னைப் பார்த்தாள். முதலில் யாரென்று திகைத்தாள். அவள் கண்டுப் பிடிக்க நான் சில விநாடிகளை விட்டுக் கொடுத்தேன். அவள் தெரிந்துக் கொண்டதற்கான பாவனை அவள் முகத்தில் தெரிந்ததும், நான் எழுந்து அவளருகில் செல்ல, "எங்கே இங்கே? என்றாள்.
"உங்க வீட்டுக்கு தான் வந்தேன், வீட்டுல உங்க பெண் இருந்தது, நான் ஒரு மணி நேரம் கழித்து வரலாம்ன்னு இங்கே வந்து உட்கார்ந்தேன் " என்றேன். எழுந்தப் பாதியை விட்டு அவள் அமர்ந்தாள் .
"அவரு சொன்னாரு ரமணன் கிட்டே இருந்து ரெண்டு புக்ஸ் வரணும்ன்னு.., நீங்க வருவீங்கன்னு தெரியாது, நீங்கதான் இனிமே வருவீங்களா எப்பவுமே... " என்றாள்
"அய்யய்யோ, அப்படிலாம் இல்லைங்க... நான் ரமணன் கிட்டே வேலை செய்யலே, எனக்கு தி.நகர்ல வேலை இருக்கும் போது என்னை அனுப்பறான், மற்றபடி யாரு வருவான்னு எனக்கு தெரியாது."
"ஓ" என்றாள் தன் உதடுகளில் அழகாய் 'ஓ ' போட்டு.
"உங்க சார் வர லேட்டா ஆகும்ன்னு உங்க பாப்பா சொல்லுச்சு, நீங்களே இந்தப் புக்ஸ் வாங்கிக்கிறீங்களா ? நான் இப்படியே கிளம்பறேன்."
தன் உள்ளங்கையில் இருந்து ஒரு கைக் குட்டை எடுத்து முகம் நெற்றி கழுத்து எல்லாம் துடைத்துக் கொண்டாள். ரொம்ப சிறிய கைக்குட்டை அது. அது ஏற்கனவே அவள் உள்ளங்கை வியர்வையிலேயே நனைந்திருந்தது. நல்ல குண்டு குண்டான விரல்கள். சதைப் பற்று அதிகம்.
"நீங்க வீட்டுக்கு வாங்க, அவருக்கு போன் போட்டு கேட்டுட்டு , வேற எதாவது உங்களுக்கு... ரமணன் கிட்டே கொடுக்க சொல்லி தரணுமானாக் கூட கேட்டு எடுத்துக் கொடுக்குறேன்" என்றாள்.
"அப்படி எதாவது இருந்தா வாங்கி வையுங்க, இன்னொரு நாள் வந்து வாங்கிக்கிறேன், நான் இப்படியே கிளம்பறேன் " என்றேன்.
" என்ன அப்படி பறக்குறீங்க, வீட்ல போய் பெண்டாட்டிப் பிள்ளைகளப் பார்க்கணுமா என்ன ? " என்றாள் கண்களில் சின்ன சிரிப்புடன். " ஒரு காபி சாப்பிட்டு போங்க.." என்று சொல்லி விட்டு எழுந்தாள்.
" சரி, நீங்க போங்க, நான் ஒரு அஞ்சி நிமிஷம் கழிச்சி வரேன்" என்றேன் எனக்கு தெரிந்தவரையில் ஒரு காரணத்துடன்.
"சரி " என்று கிளம்பினாள் அவளுக்கு தெரிந்தவரையில் ஒரு காரணத்துடன்.

அவள் போனப் பின்பு அவள் அமர்ந்திருந்த இடத்தில் ஈரமாய் இருந்தது. அவள் உள்உடம்பின் ஈரம். பாவாடை நனைந்து புடவை ஊறிய வியர்வை. அவள் கை வைத்திருந்த பெஞ்சின் தலைமாட்டில் கூட ஈரம்.அவள் முழங்கையின் ஈரம். அந்த ஈரத் திட்டுகளில் கை வைக்க நினைத்தேன். சீ.. சீ இது என்ன அல்ப ஆசை. ? பாவம்... சட்டென்று என் எண்ணத்தை புறந்தள்ளினேன். எனக்கு இதில் எல்லாம் ஆர்வமில்லை ஒரு விஷயத்தை கூர்மையாக ரசிப்பேன். அவ்வளவுதான். அதில் எனக்கு எதுவும் சொந்தம் கொண்டாட மாட்டேன். சந்தோஷம் தேட மாட்டேன். . ஈரம் காயறவரை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். எவனும் வந்து அமரக் கூடாது என்றும் பார்த்துக் கொண்டேன். எவனும் வரவில்லை. அப்படி வந்திருந்தால் அந்த ஈரத்தின் மீது நான் நகர்ந்து அமர்ந்திருப்பேன். அப்படியேதும் சங்கடம் நேரவில்லை. . ஈரம் காய்ந்தது. பத்து நிமிடம் ஆகியிருக்கும். சரி, கிளம்பலாம், என எழுந்து சூத்தின் பின்னாடி தட்டிக் கொண்டு முதலடி எடுத்து வைத்தேன்.

[manigopal]

நான் அவள் அப்பார்ட்மெண்டை அடைந்த பொது, அவள் மேலே போய் இருக்கவில்லை. தரை தளத்தில் இருந்த ஒரு பெண்மணியுடன் அவள் வீட்டு வாசலில் நின்று பேசிக் கொண்டு இருந்தாள். எனக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. என்னை பார்த்ததும், அவள், அந்த பெண்ணிடம்,' சரி மாமி, அப்புறம் உங்களிடம் பேசுறேன், வேலைகள் இருக்கு என்று சொல்லிவிட்டு என்னிடம் "நீங்க வாங்கோ" என்று சொல்லி விட்டு முன்னே நடந்தாள். லிப்ட் அருகில் வந்ததும் நான் நின்றேன். அவள் நிற்கவில்லை .

படியின் அருகே சென்றாள். என்னை பார்த்து ஒரு மாடி தானே ! படி ஏறலாமே " என்றாள் . சரி என்று தலையாட்டினேன். அவள் ஒரு நாலு படி ஏற காத்திருந்து பிறகு நான் ஏறினேன். கீழிருந்து அவளை பார்க்க அவளின் மிகப்பெரிய சூத்துக்கள் தனியாக தெரிந்தன. அவை தளும்பி தளும்பி படி ஏறிக்கொண்டு இருந்த காட்சி கண்கொள்ளாக் காட்சியாக இருந்தது. வெறித்து பார்த்தபடி பின்னாலேயே மெதுவாக ஏறினேன். படியின் திருப்பம் வரும் பொது, ஒரு யானையின் அசைவோடு அழகாக திரும்பி படியேறினாள் . பிறகு வராந்தாவில் நடந்து தன் கதவை அடைந்து அதில் கை வைக்குமுன்னே அது திறந்தது. அவளது பெண் திறந்து இருந்தாள் உள்ளே நுழையும் முன் மறக்காமல் என்னை வர சொல்லி தலையசைத்து உள்ளே சென்றாள். நானும் பின்னே சென்று செல்ல என்னை சோபாவை காட்டி விட்டு, அவள் இன்னொரு கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றாள். நான் சத்தமில்லாமல் அமர்ந்து இருந்தேன்.

கதவு திறந்து வெளியில் வந்தவள் முகம் கழுவி இருந்தாள் . பளிச்சென்ற குண்டு முகம். சதைப்பிடிப்பான கன்னங்கள். கொழுத்த உதடுகள். எத்தனை அழகாக இருந்தாள் . ஆனால் உஸ்ஸ்ன்று கற்றை ஓடி கொண்டு உடம்பின் மீது ஊதிக் கொண்டு இருந்தாள் .. திரும்பி இன்னொரு அறை பக்கம் நடக்கத் தொடங்கினாள். அவளின் முதுகு அப்படியே நனைந்து இருந்தது. பிளவுஸ் துணி அப்படியே உடம்பில் ஒட்டி இருந்தது. அவளது ப்ரா அப்படியே வெளியில் தெரிந்தது .. பூங்காவில் அவள் சுற்றிய சுற்றுக்கெல்லாம் இப்போது தான் அவளுக்கு பெரிய அளவில் வியர்வை வழியத் தொடங்கியது போல இருந்தது.

[manigopal]

story stopped @ https://www.xossip.com/showthread.php?t=1102427&page=6